atha viniyogaḥ

śrī-rāmacandrāya namaḥ
śrī-kṛṣṇāya namaḥ
oṃ namaḥ
asya śrī-bhagavad-gītā-mālā-mantrasya bhagavān vedavyāsa ṛṣīḥ
anuṣṭup chandaḥ
śrī-kṛṣṇa-paramātmā devatā
aśocyān anvaśocas tvaṃ prajñāvādāṃś ca bhāṣase (BhG 2.11) iti bījam
sarva-dharmān parityajya mām ekaṃ śaraṇaṃ vraja (BhG 18.66) iti śaktiḥ
ahaṃ tvāṃ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi mā śucaḥ (BhG 18.66) iti kīlakam
śrī-kṛṣṇa-prīty-arthaṃ dharmārtha-kāma-mokṣārthe jape viniyogaḥ

tłumaczenie

A oto zastosowanie:
(cel dzieła, wieszcz, który je usłyszał, metrum…)
Pokłon chwalebnemu Ramie.
Pokłon chwalebnemu Krysznie.
OM Pokłon.
Wieszczem tej chwalebnej girlandy strof Pieśni Pana jest szlachetny Wedawjasa;
jej metrum to anusztubh;
bóstwem jest chwalebny Kryszna Najwyższa Jaźń;
nasienie to: „Opłakiwałeś to nad czym płakać nie należy, a prawisz słowa mądrości” (BhG 2.11);
moc to: „Porzuciwszy wszelkie dharmy idź ku mnie – jedynej opoce” (BhG 18.66);
trzpień to: „Ja wyzwolę cię od wszelkich grzechów, nie rozpaczaj” (BhG 18.66);
zastosowaniem jest cicha medytacja w celu [osiągnięcia] prawa, zysku, przyjemności i wyzwolenia, ku radości chwalebnego Kryszny.

atha kara-nyāsaḥ

nainaṃ chindanti śastrāṇi nainaṃ dahati pāvakaḥ (BhG 2.23) iti aṅguṣṭhābhyāṃ namaḥ
na cainaṃ kledayanty āpo na śoṣayati mārutaḥ (BhG 2.23) iti tarjanībhyāṃ namaḥ
acchedyo ‘yam adāhyo ‘yam akledyo ‘śoṣya eva ca (BhG 2.24) iti madhyamābhyāṃ namaḥ
nityaḥ sarvagataḥ sthāṇur acalo ‘yaṃ sanātanaḥ (BhG 2.24) ity anāmikābhyāṃ namaḥ
paśya me pārtha rūpāṇi śataśo ‘tha sahasraśaḥ (BhG 11.5) iti kaniṣṭhikābhyāṃ namaḥ
nānā-vidhāni divyāni nānā-varṇākṛtīni ca (BhG 11.5) iti kara-tala-kara-pṛṣṭhābhyāṃ namaḥ
iti kara-nyāsaḥ

tłumaczenie

A oto njasy rąk:
(formuły, z którymi dotyka się poszczególnych palców rąk):
Pokłon dwum kciukom: „Oręż jego nie tnie, ogień go nie spala” (BhG 2.23);
Pokłon dwum palcom wskazującym: „Woda go nie rozmacza i wiatr nie wysusza” (BhG 2.23);
Pokłon dwum palcom środkowym: „On jest niepodzielny, on jest niepalny, niezamaczalny, a nawet niewysuszalny” (BhG 2.24);
Pokłon dwum palcom serdecznym: „On jest nieustanny, wszędzie obecny, stabilny, nieporuszony i odwieczny” (BhG 2.24);
Pokłon dwum palcom małym: „Zobacz Prythowicu setki, a nawet tysiące moich boskich postaci!” (BhG 11.5);
Pokłon wnętrzu dłoni i grzbietowi ręki: „Są one różnorodne i posiadają rozmaite barwy i kształty.” (BhG 11.5);
To njasy rąk.

atha aṅga-nyāsaḥ

nainaṃ chindanti śastrāṇi nainaṃ dahati pāvakaḥ (BhG 2.23) iti hṛdayāya namaḥ
na cainaṃ kledayanty āpo na śoṣayati mārutaḥ (BhG 2.23) iti śirase svāhā
acchedyo ‘yam adāhyo ‘yam akledyo ‘śoṣya eva ca (BhG 2.24) iti śikhāyai vauṣaṭ
nānā-vidhāni divyāni nānā-varṇākṛtīni ca (BhG 2.24) ity astrāya phaṭ
ity aṅga-nyāsaḥ

tłumaczenie

A oto njasy ciała:
(formuły, z którymi dotyka się poszczególnych części ciała)
Pokłon sercu: „Oręż jego nie tnie, ogień go nie spala” (BhG 2.23);
Obiata głowie: „Woda go nie rozmacza i wiatr nie wysusza” (BhG 2.23);
Ofiara kosmykowi [włosów]: „On jest niepodzielny, on jest niepalny, niezamaczalny, a nawet niewysuszalny” (BhG 2.24);
Trzask orężu: „On jest nieustanny, wszędzie obecny, stabilny, nieporuszony i odwieczny” (BhG 2.24).
To njasy ciała.

atha dhyānaṃ

oṃ pārthāya pratibodhitāṃ bhagavatā nārāyaṇena svayaṃ
vyāsena grathitāṃ purāṇa-muninā madhye mahābhārate
advaitāmṛta-varṣiṇīṃ bhagavatīm aṣṭā-daśādhyāyinīm
amba tvām anusaṃdadhāmi bhagavad-gītāṃ bhavadveṣinīm

oṃ hṛdi vikasita-padmaṃ sūrya-somāgni-bimbaṃ
praṇava-maya-vikāsaṃ yasya vai nirvikalpam
acala-parama-śāntaṃ jyotir ākāśa-sāraṃ
sa bhavatu śubhado me vāsudevaḥ pratiṣṭhaḥ

sarvopaniṣado gāvo dogdhā gopāla-nandanaḥ
pārtho vatsaḥ sudhīr bhoktā dugdhaṃ gītāmṛtaṃ mahat

oṃ namo ‘stu te vyāsa viśāla-buddhe
phullāravindāyata-padma-netra
yena tvayā bhārata-taila-pūrṇaḥ
prajvālito jñāna-mayaḥ pradīpaḥ

prapanna-pārijātāya totra-vetraika-pāṇaye
jñāna-mudrāya kṛṣṇāya gītāmṛta-duhe namaḥ

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.

tłumaczenie

A oto rozmyślanie:

OM
Dzięki ciągłemu rozważaniu skupiam się na Pieśni Pana, od świata wyzwalającej,
którą osobiście Pan Narajana, by oświecić Prythowica, wypowiedział,
Wjasa, starożytny wieszcz, skomponował i w środku Mahabharaty [umieścił],
która deszczy nektarem jedności i jest boginią o osiemnastu lekcjach.

OM
Władający lotosem rozkwitłym w sercu, dyskiem słońca, księżyca i ognia,
rozkwitem mocy świętej sylaby, wolnej od wszelkiej zmiany,
najwyższym, nieporuszonym spokojem oraz światłem – esencją nieba,
ten nieugięty Wasudewa, źródło pomyślności, niechaj moim będzie.

Wszystkie upaniszady to krowy, dojarzem jest syn pasterzy,
Prythowic cielaczkiem, mlekiem jest wielki nektar Pieśni, a myśliciele ucztują.

OM
Pokłon tobie Wjaso o rozległym rozumie,
twe lotosowe oczy przeniknęły rozkwitłą lilię [świata],
i to ty rozpaliłeś lampę poznania,
pełną oliwy z Mahabharaty.

Pokłon Krysznie, który dzierży kij pasterski w dłoni,
jest schronieniem [drzewa] paridźata, opoką mądrości
i dojarzem nektaru Pieśni.

ataḥ paraṃ gītā bhaviṣyati

oṃ namo nārāyaṇāya
śrī-kṛṣṇāya namaḥ
kṛṣṇaṃ kamala-patrākṣaṃ puṇya-śravaṇa-kīrtanam
vāsudevaṃ jagad-yoniṃ naumi nārāyaṇaṃ harim

tłumaczenie

Od tego miejsca rozpoczyna się Gita!

OM
pokłon Narajanie,
pokłon chwalebnemu Krysznie.

Sławię Krysznę o oczach niczym płatki lotosu,
słuchanie o nim i wychwalanie go zasługę przynosi!
[Sławię] Wasudewę będącego łonem świata, Narajanę, Hariego.