BhG 1.30

analiza syntaktyczna

hastāt (z ręki) gāṇḍīvaṃ (Gandiwa) sraṃsate (wypada),
tvak ca (i skóra) paridahyate eva (jest zaiste spalana),
[aham] ca (i ja) avasthātuṃ (ustać) na śaknomi (nie mogę),
me (mój) manaḥ (umysł) bhramati iva (jakby błądzi),

analiza gramatyczna

gāṇḍīvam	–	gāṇḍīva 2i.1 n. – łuk Ardźuny (od: gaṇḍi – pień drzewa);
sraṃsate	–	√sraṃs (upadać, wyślizgiwać się) Praes. Ā 1c.1 – wypada;
hastāt	–	hasta 5i.1 m. – z ręki;
tvak	–	tvac 1i.1 f. – skóra;
ca	–	av. – i;
eva	–	av. – z pewnością, właśnie, dokładnie, jedynie;
paridahyate	–	pari-√dah (palić zewsząd) Praes. pass. 1c.1 – jest spalana;
na	–	av. – nie;
ca	–	av. – i;
śaknomi	–	√śak (być w stanie) Praes. P 3i.1 – mogę;
avasthātum	–	ava-√sthā (stać) inf. – pozostać;
bhramati	–	√bhram (włóczyć się) Praes. P 1c.1 – wędruje;
iva	–	av. – jakby, w taki sam sposób, niczym, prawie, dokładnie;
ca	–	av. – i;
me	–	asmat sn. 6i.1 – mój (skrócona postać od: mama);
manaḥ	–	manas 1i.1 n. – umysł (od: √man – myśleć);

warianty tekstu

gāṇḍīvaṃ  → gāṃḍivaṃ (łuk);
sraṃsate  → śraṃsate (wyślizguje się);
paridahyate → paridahyati (płonie);

Śāṃkara

brak komentarza aż do wersu BhG 2.10

Rāmānuja

brak komentarza aż do wersu BhG 1.47

Madhva

brak komentarza aż do wersu BhG 2.11

Śrīdhara

api ca na śaknomīty ādi | viparītāni nimittāni aniṣṭa-sūcakāni śakunāni paśyāmi

Viśvanātha

viparītāni nimittāni dhana-nimittako 'yam atra me vāsa itivan nimitta-śabdo 'yaṃ prayojana-vācī | tataś ca yuddhe vijayino mama rājya-lābhāt sukhaṃ na bhaviṣyati, kintu tad-viparītam anutāpa-duḥkham eva bhāvīty arthaḥ

Baladeva

api ceti avasthātuṃ sthiro bhavituṃ mano bhramtīva ceti daurbalya-mūrcchayor udayaḥ | nimittāni phalāny atra yuddhe viparītāni paśyāmi | vijayino me rājya-prāptir ānando na bhaviṣyati kintu tad-viparīto 'nutāpa eva bhāvīti | nimitta-śabdaḥ phala-vācī kasmai nimittāyātra vasasi ity ādau tathā pratīteḥ

Michalski

mój łuk Gandiwa wypada mi z ręki, skóra ma płonie, na nogach ustać nie mogę, rozum się błąka,

Olszewski

Łuk wypada mi z ręki, skóra mię pali, nie mogę ustać, i myśli mi się mącą.

Dynowska

Gandhiwa wypada z mych rąk, a skóra ogniem płonie, ledwie ustać mogę. Mąci się moja myśl.

Sachse

Gandiwa wypada mi z ręki,
skóra płonie,
nie mogę stać o własnych siłach,
myśl mi się plącze,

Kudelska

Mój łuk, Gandiwa, z ręki mi wypada, skóra mnie pali,
Nie jestem w stanie ustać, a w duszy mej zamęt.

Rucińska

Gandiwa z rąk mi wypada i cała skóra mnie pali!
Nie mogę ustać na nogach, obłęd panuje w mych myślach

Szuwalska

Łuk wypada mi z dłoni, skóra moja płonie!
Nie ustoję już dłużej… Kręci mi się w głowie.

Byrski

Gandiwa mi z rąk wypada i skóra na ciele płonie.
Nie mogę na nogach ustać, a myśl ma bez celu błądzi.

Babkiewicz

z rąk wypada mi Gandiwa,
skóra moja ogniem płonie.
Ustać już nie jestem w stanie,
a w umyśle tylko zamęt.