BhG 7.23

analiza syntaktyczna

teṣāṃ tu (ale tych) alpa-medhasām (mających mały rozum) tat phalam (ten owoc) antavat (mający koniec) bhavati (jest).
deva-yajaḥ (składający ofiarę bogom) devān (do bogów) yānti (idą),
mad-bhaktāḥ (moi wielbiciele) mām api (jednak do mnie) yānti (idą).

analiza gramatyczna

antavat	–	anta-vant 1i.1 n. – mający kres (od: anta – koniec, limit, granica, śmierć; -mant / -vant – sufiks oznaczający posiadacza);
tu	–	av. – ale, wtedy, z drugiej strony, i;
phalam	–	phala  1i.1 n. – owoc, rezultat (od: √ phal – dojrzewać);
teṣām	–	tat sn. 6i.3 m. – tych;
tat	–	tat sn. 1i.1 n. – ten;
bhavati	–	√ bhū (być) Praes. P 1c.1 – staje się;
alpa-medhasām	–	alpa-medhas 6i.3 m. ; BV : yeṣāṃ medho ‘lpam asti teṣām – tych, których rozum jest mały / tych których ofiara jest niewielka (od: alpa – mały, drobny, nieznaczny; medhas = medhā – rozum, intelekt, zrozumienie, ofiara);
devān	–	deva 2i.3 m. – bogów, niebian (od: √ div – jaśnieć, bawić się);
deva-yajaḥ	–	deva-yaj 1i.3 m. ; ye devān yajantīti te – ci, którzy czczą bogów (od: √ div – jaśnieć, bawić się, deva – bóg, niebianin; √ yaj – poświęcać, składać w ofierze, czcić, -yaj – na końcu złożeń: czczący, składający ofiarę);
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
mad-bhaktāḥ	–	mad-bhakta 1i.3 m. ; TP : mama bhaktā iti – moi wielbiciele (od: mat – forma pierwszej osoby l. pojedynczej używana głównie na początku złożeń; √ bhaj – dzielić, dostarczać, radować się, oddawać cześć, PP bhakta – rozdany, rozdzielony, kochany; czciciel, wielbiciel, miłośnik, kochający, oddany);
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
mām	–	asmat sn. 2i.1 – mnie;
api	–	av. – jak również, także, co więcej, nawet;

warianty tekstu

… → po trzeciej padzie wersu BhG 7.23 następują cztery pady wersu spoza wydania krytycznego:
… siddhān yānti siddhavratāḥ
bhūtān bhūtayajo yānti  pitṝn yānti pitṛvratāḥ
bhūtāni yānti bhūtejyā …
…spełniający śluby dla Siddhów udają się do Siddhów,
spełniający ofiary dla Śiwy udają się do Śiwy,
spełniający śluby dla przodków udają się do przodków,
czczący duchy udają się do duchów…
(Dwie ostatnie pady spoza wydania krytycznego są takie same jak druga i trzecia pada BhG 9.25)

Śāṃkara

yasmād antavat sādhana-vyāpārāvivekinaḥ kāminaś ca te | ataḥ—

antavad vināśi tu phalaṃ teṣāṃ tad bhavaty alpa-medhasām alpa-prajñānām | devān deva-yajo yānti devān yajantīti deva-yajaḥ, te devān yānti | mad-bhaktā yānti mām api | evaṃ samāne’py āyāse mām eva na prapadyante’nanta-phalāya | aho khalu kaṣṭaṃ vartata ity anukrośaṃ darśayati bhagavān

Rāmānuja

teṣām alpamedhasām alpabuddhīnām indrādimātrayājināṃ tadārādhanaphalam alpam, antavac ca bhavati / kutaḥ? devān devayajo yānti yata indrādīn devān tadyājino yānti / indrādayo 'pi hi paricchinnabhogāḥ parimitakālavartinaś ca / tatas tatsāyujyaṃ prāptāḥ tais saha pracyavante / madbhaktā api teṣām eva karmaṇāṃ madārādhanarūpatāṃ jñātvā paricchinnaphalasaṅgaṃ tyaktvā matprīṇanaikaprayojanāḥ māṃ prāpnuvanti; na ca punar nivartante / „mām upetya tu kaunteya punar janma na vidyate” iti hi vakṣyate

Śrīdhara

tad evaṃ yadyapi sarvā api devatāḥ sarvātmano mamaiva tanavaḥ | atas tad-ārādhanam api vastuto mad-ārādhanam eva | tatra phala-dātāpi cāham eva | tathāpi sākṣān-mad-bhaktānāṃ teṣāṃ ca phala-vaiṣamyaṃ bhavatīty āha antavad iti | alpa-medhasāṃ paricchanna-dṛṣṭīnāṃ mayā dattam api tat-phalam antavad vināśi bhavati | tad evāha devān yajantīti deva-yajaḥ | te devān antavato yānti | mad-bhaktās tu mām anādy-anantaṃ paramānandaṃ prāpnuvanti

Madhusūdana

yadyapi sarvā api devatāḥ sarvātmano mamaiva tanavas tad-ārādhanam api vastuto mad-ārādhanam eva sarvatrāpi ca phala-dātāntaryāmy aham eva, tathāpi sākṣān-mad-bhaktānāṃ ca teṣāṃ ca vastu-vivekāviveka-kṛtaṃ phala-vaiṣamyaṃ bhavatīty āha antavad iti | alpa-medhasāṃ manda-prajñatvena vastu-vivekāsamarthānāṃ teṣāṃ tat-tad-devatā-bhaktānāṃ tan mayā vihitam api tat-tad-devatārādhanajaṃ phalam antavad eva vināśy eva na tu mad-bhaktānāṃ vivekinām ivānantaṃ phalaṃ teṣām ity arthaḥ | kutaḥ ? evaṃ yato devān indrādīn antavata eva deva-yajo mad-anya-devatārādhana-parā yānti prāpnuvanti | mad-bhaktās tu trayaḥ sa-kāmāḥ prathamaṃ mat-prasādād abhīṣṭān kāmān prāpnuvanti | api-śabda-prayogāt tato mad-upāsanā-paripākān mām anantam ānanda-ghanam īśvaram api yānti prāpnuvanti | ataḥ samāne 'pi sakāmatve mad-bhaktānām anya-devatā-bhaktānāṃ ca mahad-antaram | tasmāt sādhūktam udārāḥ sarva evaita iti

Viśvanātha

kintu teṣāṃ devatāntara-bhaktānām phalaṃ tat-tad-devatārādhana-janyam antavat naśvaraṃ kaiñcitkālikaṃ bhavati | nanu ārādhane śrame tulyo 'pi devatāntara-bhaktānāṃ phalaṃ naśvaraṃ karoṣi, sva-bhaktānāṃ tv anaśvaraṃ karoṣīti tvayi parameśvare 'yam anyāyas tatra nāyam anyāya ity āha deva-yajo deva-pūjakā devān eva yānti prāpnuvanti | mat-pūjakā api mām | ayam arthaḥ | ye hi yat-pūjakās te tān prāpnuvanty eveti nyāya eva | tatra yadi devā api naśvarās tadā tad-bhaktāḥ katham anaśvarā bhavantu | kathantarāṃ yā tad bhajana-phalaṃ vā na naśyatu | ataeva tad-bhaktā alpa-medhasa uktāḥ | bhagavāṃs tu nityas tad-bhaktā api nityās tad-bhakti-bhakti-phalaṃ ca sarvaṃ nityam eveti

Baladeva

nanu devāś cet tvat-tanavas tarhi deva-bhaktānāṃ tad-bhaktānāṃ ca samānaṃ phalaṃ syād iti cet tatrāha antavad iti | teṣām alpa-medhasām ādityādi-mātra-buddhyā, na tu mat-tanuvudbhyārādhayatāṃ tat-tat-phalam alpam antavad vināśi ca bhavati, mat-tanuvudbhyārādhayatāṃ tu phalam anantam avināśi ceti bhāvaḥ | yasmād ādityādi-deva-yājinas tān svejyān mita-bhogān mitāyuṣo yāntīti, mad-bhaktās tu mām eva nityāparimita-svarūpa-guṇa-vibhūti-mad-ārādhana-phalam anantam avināśi ceit mahad-antaram ity arthaḥ

Michalski

Owoc jednak, osiągnięty przez tych ludzi małego ducha, kończy się prędko: do bogów idą czciciele bogów, ci, którzy mnie czczą, pójdą do mnie.

Olszewski

Lecz ograniczoną jest nagroda tych ludzi małego ducha: kto składa ofiary bogom, idzie do bogów; ci którzy mię wielbią, idą do mnie.

Dynowska

Znikome są jednak owoce, które tym niedaleko widzącym przypadają w udziale. Do Świetlistych idą ci, co Świetlistych wielbią, lecz ci, którzy Mnie umiłowali do Mnie przychodzą.

Sachse

Przemijalny jest jednak ów owoc
[uzyskiwany przez] ludzi o płytkiej wiedzy.
Bogom składający ofiary idą do bogów,
do mnie zaś idą ci, którzy mnie miłują.

Kudelska

Przemijające są jednak te owoce, które ludziom o niewielkiej mądrości przypadają w udziale;
Ci, co różnych bogów wielbią, do tych bogów zdążają, ten, który wielbi mnie, do mnie przychodzi.

Rucińska

Doczesne wszakże owoce zbierają, nierozgarnięci!
Do bóstw czciciele bóstw idą, a do mnie – moi czciciele!

Szuwalska

Owoce tak zebrane nie cieszą zbyt długo.
Jedynie nierozsądni o nie zabiegają.
W świecie bogów żyć będą ci, co bogów wielbią.
Ci, co Mnie cześć oddają, będą żyli ze Mną.

Babkiewicz

Jednak koniec swój posiada
każdy owoc nierozumnych –
wielbiąc bogów do nich idą,
zaś czciciele moi do mnie.