BhG 9.7

analiza syntaktyczna

he kaunteya (Kunjowicu!),
kalpa-kṣaye (na zakończenie kalpy) sarva-bhūtāni (wszystkie istoty) māmikām  prakṛtim (do mojej natury) yānti (idą),
punaḥ (ponownie) kalpādau (na początku kalpy) [aham] (ja) tāni (je) visṛjāmi (emituję).

analiza gramatyczna

sarva-bhūtāni	–	sarva-bhūta 1i.3 n. ; KD : sarvāṇi bhūtānīti – wszystkie istoty (od: sarva – wszystko; √ bhū – być, PP bhūta – będący, prawdziwy, istota, byt);
kaunteya	–	kaunteya 8i.1 m. – o synu Kunti (od: kunti – lud Kuntjów, kuntī – Kunti, matka Pandowiców);
prakṛtim	–	prakṛti 2i.1 f. – naturę, podstawę, praprzyczynę, przejawiony świat (od: pra- √ kṛ – stwarzać);
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
māmikām	–	māmikā 2i.1 f. – moją (od: māmaka – mój, moja, moje…);
kalpa-kṣaye	–	kalpa-kṣaya 7i.1 m. ; TP : kalpasya kṣaya iti – w zniszczeniu kalpy (od: √ kḷp – być odpowiednim, być gotowym, skłaniać się, osiągać, kalpa – należyty, zasada, przedział czasu równy tysiącowi jug = jeden dzień Brahmy; √ kṣi – zmniejszać się, PF kṣaya – zmniejszenie, zniszczenie);
punaḥ	–	av. – ponownie, jeszcze raz, z powrotem;
tāni	–	tat sn. 2i.3 n. – te;
kalpādau	–	kalpa-ādi 7i.1 m. ; TP : kalpasyādav iti – na początku kalpy (od: √ kḷp – być odpowiednim, być gotowym, skłaniać się, osiągać, kalpa – należyty, zasada, przedział czasu równy tysiącowi jug = jeden dzień Brahmy; ādi – początek, powstanie);
visṛjāmi	–	vi- √ sṛj (uwalniać, emitować) Praes. P 3c.1 – uwalniam, wypuszczam, stwarzam, emituję, emanuję;
aham	–	asmat sn. 1i.1 – ja;

warianty tekstu

māmikām → māmakīṃ / māmakāṃ (moją);
kalpa-kṣaye → alpa-kṣaye (w małym zniszczeniu);

Śāṃkara

evaṃ vāyur ākāśe iva mayi sthitāni sarva-bhūtāni sthiti-kāle | tāni—

sarva-bhūtāni kaunteya prakṛtiṃ triguṇātmikām aparāṃ nikṛṣṭaṃ yānti māmikāṃ madīyāṃ kalpa-kṣaye pralaya-kāle | punar bhūyas tāni bhūtāni utpatti-kāle kalpādau visṛjāmi utpādayāmy ahaṃ pūrvavat

Rāmānuja

sakaletaranirapekṣasya bhagavatas saṅkalpāt sarveṣāṃ sthitiḥ pravṛttiś coktā tathā tat saṅkalpād eva sarveṣām utpattipralayāv apīty āha

sthāvarajaṅgamātmakāni sarvāṇi bhūtāni, māmikām maccharīrabhūtām, prakṛtiṃ tamaśśabdavācyāṃ nāmarūpavibhāgānarhām, kalpakṣaye caturmukhāvasānasamaye matsaṅkalpād yānti; tāny eva bhūtāni kalpādau punar visṛjyāmy aham; yathā+āha manuḥ „āsīd idaṃ tamobhūtaṃ … so 'bhidhyāya śarīrāt svāt” iti / śrutir api „yasyāvyaktaṃ śarīram”, „avyaktam akṣare līyate, akṣaraṃ tamasi līyate” ityādikā, „tam āsīt tamasā gūḍham agre praketam” iti ca

Śrīdhara

tad evam asaṅgasyaiva yogamāyayā sthiti-hetutvam uktam | tayaiva sṛṣṭi-prayala-hetutvaṃ cāha sarveti | kalpa-kṣaye pralaya-kāle sarvāṇi bhūtāni prakṛtiṃ yānti | triguṇātmikāyāṃ māyāyāṃ līyante | punaḥ kalpādau sṛṣṭi-kāle tāni visṛjāmi viśeṣeṇa sṛjāmi

Madhusūdana

evam utpatti-kāle sthiti-kāle ca kalpitena prapañcenāsaṅgasyātmano 'saṃśleṣam uktvā pralaye 'pi tam āha sarvetei | sarvāṇi bhūtāni kalpa-kṣaye pralaya-kāle māmikāṃ mac-chaktitvena kalpitāṃ prakṛtiṃ triguṇātmikāṃ māyāṃ sva-kāraṇa-bhūtāṃ yānti tatraiva sūkṣma-rūpeṇa līyanta ity arthaḥ | he kaunteyety uktārtham | punas tāni kalpādau sarga-kāle visṛjāmi prakṛtāv avibhāgāpannāni vyanajmi ahaṃ sarvajñaḥ sarva-śaktir īśvaraḥ

Viśvanātha

nanv adhunā dṛśyamāny etāni bhūtāni tvayi sthitānīty avagamyate | mahā-pralaye kva yāsyantīty apekṣāyām āha sarveti | māmikāṃ madīyāṃ mama triguṇātmikāyāṃ māyā-śaktau līyanta ity arthaḥ | punaḥ kalpa-kṣaye pralayānte sṛṣṭi-kāle tāni viśeṣeṇa sṛjāmi

Baladeva

sva-saṅkalpād eva bhūtānāṃ sthitir uktā | atha tasmād eva teṣāṃ sarga-pralayāv āha sarveti | he kaunteya ! kalpa-kṣaye caturmukhāvasāna-kāle sarvāṇi bhūtāni mat-saṅkalpād eva māmikāṃ prakṛtiṃ yānit | prakṛti-śaktike mayi vilīyante kalpādau punas tāny aham eva bahu syām iti saṅkalpa-mātreṇa vaividhyena sṛjāmi

Michalski

Wszystkie stworzenia, Kauntejo, gdy jeden wyłoń kosmiczny się kończy, wracają do mojej rozsnowy, na początku zaś nowego wyłonu stwarzam je wszystkie na nowo,

Olszewski

Przy końcu kalpy istoty wracają do mojej twórczej potęgi; na początku kalpy ja wypuszczam je na nowo.

Dynowska

Twór wszelki, o Kauntejo, w łono Pra-Matki Przyrody Mej wraca u schyłku kosmicznego Dnia, a gdy następny świta Dzień, znów go z Siebie wyłaniam.

Sachse

Wszelkie stworzenia, o synu Kunti,
u schyłku ery
powracają do mej natury [materialnej],
a gdy nadchodzi nowa era,
powołuję je do życia ponownie.

Kudelska

Wszelkie stworzenia, Kauntejo, w końcu każdego cyklu dążą do natury,
Która jest mną, a na początku nowej epoki Ja znów je powołuję do życia.

Rucińska

Wszystkie istoty, Kauntejo, w moją zdążają Przyrodę
U kresu kalpy – ja znów je z początkiem kalpy wyłaniam.

Szuwalska

Wszystko, co żyje, Kauntejo,
Wraca do Mej natury pod koniec epoki,
Abym wraz z jej początkiem mógł to znowu stworzyć.

Babkiewicz

Gdy dobiega eon końca,
w mą Naturę wchodzą byty,
na początku zaś eonu
znów, Kauntejo, je wyłaniam.