BhG 11.12

analiza syntaktyczna

yadi (jeśli) divi (w niebiosach) sūrya-sahasrasya (tysiąca słońc) bhāḥ (blask) yugapat (jednocześnie) utthitā (powstały) bhavet (byłby),
[tarhi] (wtedy) sā [prabhā] (ten blask) tasya mahātmanaḥ (tego wielkiego duchem) bhāsaḥ (blasku) sadṛśī (podobny) syāt (byłby).

analiza gramatyczna

divi	–	div 7i.1 f. – w niebiosach (od: √ div – jaśnieć);
sūrya-sahasrasya	–	sūrya-sahasra 6i.1 n. ; TP : sūryāṇāṃ sahasram iti – tysiąca słońc (od: sūrya – słońce; sahasra – tysiąc);
bhavet	–	√ bhū (być) Pot. Ā 1c.1 – byłby;
yuga-pat	–	av. – będąc w tym samym zaprzęgu; razem, jednocześnie (od: √ yuj – zaprzęgać, łączyć, yuga – eon, wiek, cykl trwania świata; √ pad – padać, stawiać, iść);
utthitā	–	utthitā (ut- √ sthā – wstawać) PP 1i.1 f. – powstały;
yadi	–	av. – jeśli (korelativum do: tarhi);
bhāḥ	–	bhās 1i.1 f. – blask, światło, majestat (od: √ bhās – jaśnieć, świecić);
sadṛśī	–	sa-dṛśī 1i.1 f. – przypominający, podobny do (od: sa = sama – jako prefiks: taki sam; √ dṛś – widzieć; wymaga instrumentalisu, genetivusu lub locativusu);
sā	–	tat sn. 1i.1 f. – ona;
syāt	–	√ as (być) Pot. P 1c.1 – byłby;
bhāsaḥ	–	bhās  6i.1 f. – blasku, światła, majestatu (od: √ bhās – jaśnieć, świecić);
tasya	–	tat sn. 6i.1 m. – jego;
mahātmanaḥ	–	mahā-ātman 6i.1 m. ; BV : yasyātmā mahān asti tasya – tego, którego jaźń jest wielka (od: √ mah – powiększać, mahant – wielki; ātman – jaźń);

warianty tekstu

divi sūrya-sahasrasya → divya-sūrya-sahasrasya (tysiąca boskich słońc);
sā syād → sūrād (od słońca);

Śāṃkara

yā punar bhagavato viśva-rūpasya bhāḥ, tasyā upamocyate—
antarikṣe vā divi sūryāṇāṃ sahasraṃ sūrya-sahasraṃ tasya yugapad utthitasya sūrya-sahasrasya yā yugapad utthitā bhāḥ, sā yadi, sadṛśī syāt tasya mahātmano viśva-rūpasyaiva bhāsaḥ | yadi vā na syāt, tato viśva-rūpasyaiva bhā atiricyate ity abhiprāyaḥ

Rāmānuja

tām eva devaśabdanirdiṣṭāṃ dyotamānatāṃ viśinaṣṭi
tejaso 'parimitatvadarśanārtham idam; akṣayatejassvarūpam ityarthaḥ

Śrīdhara

viśva-rūpa-dīpter nirupamatvam āha divīti | divyākāśe | sūrya-sahasrasya yugapad utthitasya yadi yugapad utthitā bhāḥ prabhā bhavet tarhi sā tadā mahātmano viśvarūpasya bhāsaḥ prabhāyā kathañcit sadṛśī syāt | anyopamā nāsty evety arthaḥ | tathādbhutaṃ rūpaṃ darśayāmāseti pūrveṇaivānvayaḥ

Madhusūdana

devam ity uktaṃ vivṛṇoti divīti | divi antarikṣe sūryāṇāṃ sahasrasyāparimita-sūrya-samūhasya yugapad uditasya yugapad utthitā bhāḥ prabhā yadi bhavet tadā sā tasya mahātmano viśvarūpasya bhāso dīpteḥ sadṛśī tulyā yadi syād yadi vā na syāt tato 'pi nūnaṃ viśvarūpasyaiva bhā atiricyetety ahaṃ manye | anyā tūpamā nāsty evety arthaḥ | atrāvidyamānādhyavasāyāt tad-abhāvenopamābhāva-parādbhūtopamā-rūpam ārūpeyam atiśayoktir utprekṣā vyañjayantī sarvathā nirupamatvam eva vyanakti ubhau yadi vyomni pṛthak-pravāhāv ity ādivat

Viśvanātha

ekadaiva yadi bhāḥ kāntir utthitā bhavet tadā tasya mahātmano viśvarūpa-puruṣasya bhāsaḥ prabhāyāḥ kānteḥ kathañcit sadṛśī bhavet

Baladeva

tad-dīpter nairupamyam āha divīti | divi ākāśe yugapad utthitasya sūrya-sahasrasya bhāḥ kāntiś ced yugapad utthitā bhavet tarhi sā tasya mahātmano viśva-rūpasya harer bhāsa ekasyāḥ kānteḥ sadṛśī syāt tadeti | sambhāvanāyāṃ laṭ | adbhūtopameyam ucyate tayotprekṣā | vyaṅgā satī sarvathā tat-kānter nairupamyaṃ vyañjayati | tādṛg-rūpaṃ darśayāmāseti pūrveṇānvayaḥ

Michalski

Jaki blask by się stał, gdyby na niebie zabłysło od razu tysiąc słońc, – podobny blask rozpostarł on, wszechmocny.

Olszewski

Gdyby na niebie nagle powstało światło tysiąca słońc, mogłyby być przyrównane do świetności tego boga wielkodusznego.

Dynowska

Na kształt tysięcy słońc, nagle wśród niebios rozbłysłych, rozjarzyła się chwała najwyższego Pana.

Sachse

Gdyby tysiąc słońc
w jednej chwili rozbłysło na niebie,
ich blask podobny byłby
do blasku tej wielkiej istoty.

Kudelska

I gdyby tysiąc słońc naraz zajaśniało, to może ich blask
Byłby podobny temu, jakim jaśniał ten wspaniały duch.

Rucińska

Gdyby tysiące słońc nagle wraz zajaśniało na niebie,
To blask ich mógłby się równać z blaskiem tej wielkiej istoty!

Szuwalska

Tak, niby słońc tysiące na niebie płonące,
Blask potężnej osoby rozświetlił firmament.

Jurewicz

Jakby sto słońc w niebie naraz płonęło – taki był blask Tego o Jestestwie potężnym.

Babkiewicz

Jeśli w niebo słońc tysiące
jednocześnie by się wzbiło,
może blask ich byłby równy
lśnieniu owej wielkiej jaźni.