BhG 11.21

analiza syntaktyczna

amī sura-saṅghāḥ (tamte grupy niebian) tvā (w ciebie) viśanti hi (zaiste wchodzą),
[teṣu] (pośród nich) kecit devāḥ (niektórzy niebianie) bhītāḥ (wystraszeni) prāñjalayaḥ (ze złożonymi dłońmi) [tvām] (ciebie) gṛṇanti (przyzywają).
maharṣi-siddha-saṃghāḥ (grupy wielkich wieszczów i doskonałych) svasti iti („pomyślność!”) uktvā (powiedziawszy)
puṣkalābhiḥ stutibhiḥ (licznymi hymnami) tvām (ciebie) stuvanti (wysławiają).

analiza gramatyczna

amī	–	adas sn. 1i.3 m. – tamci (zaimek wskazujący na odległego, niedostępnego dla wzroku);
hi	–	av. – ponieważ, albowiem, właśnie, zaiste, z pewnością;
tvā	–	yuṣmat sn. 2i.1 – ciebie (skrócona forma od: tvām);
sura-saṃghāḥ	–	sura-saṃgha 2i.3 m. ; TP : surāṇāṃ saṃghā iti – grupy niebian (od: √ sur – władać lub svar – niebo, sura – niebianin; sam- √ han – zbijać razem, łączyć, saṃ-gha – zbiór, sterta, mnogość, tłum);
viśanti	–	√ viś (wchodzić) Praes. P 1c.3 – wchodzą;
ke-cit	–	kim-cit sn. 1i.3 m. – niektórzy (od: kim – co?; -cit – partykuła nieokreśloności);
bhītāḥ	–	bhīta ( √ bhī – straszyć) PP 1i.3 m. – wystraszeni;
prāñjalayaḥ	–	pra-añjali 1i.3 m. – ci, którzy złożyli ręce (od: √ añj – dekorować, namaszczać, uhonorować, pra-añjali – szacunek, cześć, gest złożenia dłoni: otwarte dłonie złączone razem tworząc miseczkę);
gṛṇanti	–	√ gṝ (przyzywać, wychwalać) Praes. P 1c.3 – przyzywają, sławią;
svasti	–	av. – [niechaj będzie] pomyślność!, szczęśliwie (od: su-asti – dobro, zdrowie);
iti	–	av. – tak (zaznacza koniec wypowiedzi);
uktvā	–	√ vac (mówić) absol. – powiedziawszy;
maha-rṣi-siddha-saṃghāḥ	–	maha-rṣi-siddha-saṃgha 2i.3 m. ; DV / TP : maharṣīṇāṃ ca siddhānāṃ ca saṃghā iti – grupy wielkich wieszczów i doskonałych (od: √ mah – powiększać, mahant – wielki; √ ṛṣ – płynąć poruszać się szybko, lub √ dṛś – widzieć; ṛṣi – święty, wieszcz; √ sidh – odnieść sukces, stać się doskonałym PP siddha – osiągnięty, doskonały; ten, który odniósł sukces; sam- √ han – zbijać razem, łączyć, saṃ-gha – zbiór, sterta, mnogość, tłum);
stuvanti	–	√ stu (wychwalać, opiewać) Praes. P 1c.3 – wychwalają;
tvām	–	yuṣmat sn. 2i.1 – ciebie;
stutibhiḥ	–	stuti 3i.3 f. – pochwałami, modlitwami, hymnami (od: √ stu – wychwalać, opiewać);
puṣkalābhiḥ	–	puṣkalā 3i.3 f. – licznymi, doskonałymi, głośnymi;

warianty tekstu

tvāṃ → tvā (ciebie);
gṛṇanti → ghṛṇanti;
svastīty uktvā maha-rṣi-siddha- → svastīty coktvaiva maha-rṣi-saṃghāḥ (i gromady wielkich wieszczów zaiste powiedziawszy „pomyślność!”);
tvā → tvāṃ (ciebie);

Śāṃkara

athādhunā purā yad vā jayema yadi vā no jayeyuḥ [gītā 2.6] ity arjunasya yaḥ saṃśaya āsīt, tan-nirṇayāya pāṇḍava-jayam aikāntikaṃ darśayāmīti pravṛtto bhagavān | taṃ paśyann āha | kiṃ ca—
amī hi yudhyamānā yoddhāras tvā tvāṃ sura-saṃghāḥ ye’tra bhū-bhārāvatārāyāvatīrṇā vasv-ādi-deva-saṃghā manuṣya-saṃsthānās tvāṃ viśanti praviśanto dṛśyante | tatra kecit bhītāḥ prāñjalayaḥ santo gṛṇanti stuvanti tvām anye palāyane’py aśaktāḥ santaḥ | yuddhe pratyupasthita utpātādi-nimittāni upalakṣya svasty astu jagata iti uktvā maharṣi-siddha-saṃghāḥ maharṣīṇāṃ siddhānāṃ ca saṃghāḥ stuvanti tvāṃ stutibhiḥ puṣkalābhiḥ saṃpūrṇābhiḥ

Rāmānuja

amī surasaṃghāḥ utkṛṣṭās tvāṃ viśvāśrayam avalokya hṛṣṭamanasaḥ tvan samīpaṃ viśanti / teṣv eva kecid atyugram atyadbhutaṃ ca tavākāram ālokya bhītāḥ prāñjalayaḥ svajñānānuguṇaṃ stutirūpāṇi vākyāni gṛṇanti uccārayanti / apare maharṣisaṃghāḥ siddhasaṃghāś ca parāvaratattvayāthātmyavidaḥ svastīty uktvā puṣkalābhir bhavadanurūpābhiḥ stutibhiḥ stuvanti

Śrīdhara

kiṃ ca amī hīti | amī sura-saṃghā bhītāḥ santas tvāṃ viśanti śaraṇaṃ praviśanti | teṣām madhye kecid atibhītā dūrata eva sthitvā kṛta-sampuṭa-kara-yugalāḥ santo gṛṇanti jaya jaya rakṣa rakṣeti prārthayante | spaṣṭam anyat

Madhusūdana

adhunā bhū-bhāra-saṃhara-kāritvam ātmanaḥ prakaṭayantaṃ bhagavantaṃ paśyann āha amīti | amī hi sura-saṃghā vasv-ādi-deva-gaṇā bhū-bhārāvatārārthaṃ manuṣya-rūpeṇāvatīrṇā yudhyamānāḥ santas tvā tvāṃ viśanti praviśanto dṛśyante | evam asura-saṅghā iti pada-cchedena bhū-bhāra-bhūtā duryodhanādayas tvāṃ viśantīty api vaktavyam | evam ubhayor api senayoḥ kecid bhītāḥ palāyane 'py aśaktāḥ santaḥ prāñjalayo gṛṇanti stuvanti tvām | evaṃ pratyupasthite yuddha utpātādi-nimittāny upalakṣya svasty astu sarvasya jagata ity uktvā maharṣi-siddha-saṅghā nārada-prabhṛtayo yuddha-darśanārtham āgatā viśva-vināśa-parihārāya stuvanti tvāṃ stutibhir guṇotkarṣa-pratipādikābhir vāgbhiḥ puṣkalābhiḥ paripūrṇārthābhiḥ

Viśvanātha

tvā tvām

Baladeva

amī sura-saṅghās tvāṃ śaraṇaṃ viśanti | teṣu kecid bhītā dūrataḥ sthitvā prāñjalayaḥ santo gṛṇanti pāhi pāhi prabho asmān iti prārthayante | mahatīṃ bhītim ālakṣya maharṣi-saṅghāḥ siddha-saṅghāś ca viśvasya svasty astu ity uktvā stuvanti

Michalski

Oto tu tłumy bogów zbliżają się do ciebie, – tam zaś, strwożone, z wyciągniętemi rękami, śpiewają ci pieśni. – Wśród witań „bądź pozdrowiony'” – orszaki wielkich wieszczów i świętych chwalą cię podniosłemi hymnami.

Olszewski

Oto gromady istot boskich, idących ku tobie; niektórzy z lękiem składają ręce tam w górze i modlą się cichym głosem. »Sw asti« powtarzają zgromadzenia maharszich i świętych i wielbią ciebie we wzniosłych pieśniach.

Dynowska

Ku Tobie się garną Świetlistych zastępy i w trwodze się kłonią poświętnej i dłonie składają we czci; a świętych i magów rzesze niezliczone „Sława” wołają, „sława, przenajwyższy Panie”; pieniem ich rozbrzmiewają niebiosa.

Sachse

Oto bowiem wchodzą w głąb ciebie zastępy bogów;
część z nich śpiewa składając trwożnie ręce,
a zastępy wielkich mędrców i siddhów
wołając „chwała ci”
sławią cię w dźwięcznych pieśniach,

Kudelska

Rzesze bogów wchodzą w ciebie, niektórzy z nich zatrwożeni pokłon głęboki ci składają,
Wielbią cię liczni wieszczowie i ci, co doskonałość osiągnęli; „Chwała Ci, Panie!”, pozdrawiają cię najwspanialszymi hymnami.

Rucińska

Oto bowiem zastępy bogów wchodzą w Ciebie,
jedni, strwożeni, modlą się, złożywszy dłonie,
Pozdrawiają Cię rzesze wielkich wieszczów, siddhów
i chwałę Twoją głoszą w hymnach przebogatych!

Szuwalska

Tłumy bogów drżące
Zbliżają się – w modlitwie dłonie ich złożone.
Mędrcy i doskonałe istoty strwożone
Krzyczą: Swasti! – pomyślność przywołują śpiewem.

Jurewicz

W Ciebie wstępują te oto hufce bogów
– ten i ów śpiewa z dłońmi złożonymi…
Zastępy wielkich wieszczów, wołając «Swasti!»,
wysławiają Ciebie chwalbą doskonałą.

Babkiewicz

W ciebie wstępują
zastępy tych niebian,
trwożnie cię sławią,
z dłońmi złożonymi.
Wieszczowie, siddhowie
wołają „Pomyślność!”
i sławią ciebie
hymnami dźwięcznymi.