BhG 12.6-7

analiza syntaktyczna

he pārtha (Prythowicu),
ye tu (ale którzy) mat-parāḥ (uważający mnie za najwyższego) sarvāṇi karmāṇi (wszystkie czyny) mayi (we mnie) sannyasya (złożywszy),
ananyena eva yogena (tylko wyłączną jogą) mām (o mnie) dhyāyantaḥ (rozmyślający) [mām] upāsate (mnie wielbią),
teṣām (tych) mayi āveśita-cetasāṃ (których umysły są złożone we mnie) mṛtyu-saṃsāra-sāgarāt (z oceanu powracającej śmierci) na-cirāt (szybko) aham samuddhartā (ja wydobywający) bhavāmi (jestem).

analiza gramatyczna

ye	–	yat sn. 1i.3 m. – którzy;
tu	–	av. – ale, wtedy, z drugiej strony, i;
sarvāṇi	–	sarva sn. 2i.3 n. – wszystkie;
karmāṇi	–	karman 2i.3 n. – czyny, działania (od: √ kṛ – robić);
mayi	–	asmat sn. 7i.1 – we mnie;
saṃnyasya	–	sam-ni- √ as (zostawiać, odkładać, porzucać) absol. –odrzuciwszy, zrezygnowawszy, złożywszy;
mat-parāḥ	–	mat-para 1i.3 m. – yeṣām ahaṃ paro ‘smi te – ci, dla których ja jestem najwyższy (od: mat – forma podstawowa zaimka osobowego ’ja’ w l.poj. używana głównie na początku złożeń; para – daleki, odległy, poza, wcześniejszy, późniejszy, starożytny, ostateczny, najlepszy; na końcu złożeń: para – oddany, poświęcony, mat-para – mi oddany);
ananyena	–	an-anyā 3i.1 m. – przez nieinnego, przez nieoddanego niczemu innemu (od: anya – inny);
eva	–	av. – z pewnością, właśnie, dokładnie, jedynie;
yogena	–	yoga 3i.1 m. – przez przyłączanie, przez zysk, przez zaprzęgnięcie, przez zastosowanie, przez metodę, przez środki, przez jogę (od: √ yuj – zaprzęgać, łączyć);
mām	–	asmat sn. 2i.1 – mnie;
dhyāyantaḥ	–	dhyāyant ( √ dhyai – myśleć) PPr 1i.3 m. – rozmyślający, kontemplujący;
upāsate	–	upa- √ ās (oddawać cześć, wielbić) Praes. Ā 1c.3 – oddają cześć, uczestniczą;

*****

teṣām	–	tat sn. 6i.3 m. – tych;
aham	–	asmat sn. 1i.1 – ja;
samuddhartā	–	sam-ud-dhartṛ (ud- √ hṛ – wydobywać lub ud- √ dhṛ – podnosić) 1i.1 m. – podnoszący, wydobywający;
mṛtyu-saṃsāra-sāgarāt	–	mṛtyu-saṃsāra-vartman 5i.1 n. ; TP : mṛtyoḥ saṃsārasya sāgarāt iti – z oceanu transmigracji śmierci (od: √ mṛ – umierać, mṛtyu – śmierć; sam- √ sṛ – płynąć razem, podlegać transmigracji; saṃsāra – przechodzenie, transmigracja, świat; √ gṝ – przywoływać, pożerać, sa-gara – wraz z pochwałą, pożeranie, Sagara – król, który rozpoczął sprowadzanie Gangesu na ziemię, sāgara – związany z Sagarą, ocean);
bhavāmi	–	√ bhū (być) Praes. P 3c.1 – jestem;
nacirāt	–	av. – szybko, bezzwłocznie, wkrótce (od: cira – długo, spóźnienie);
pārtha	–	pārtha 8i.1 m. – o synu Prythy (od: √ pṛth – rozszerzać, pṛthā – Kunti, matka Pandowiców);
mayi	–	asmat sn. 7i.1 – we mnie;
āveśita-cetasām	–	āveśita-cetas 6i.3 m. ; BV : yeṣāṃ ceta āveśitam asti teṣām – tych, których umysł jest ofiarowany (od: ā- √ viś – zbliżać się, wchodzić, caus. PP āveśita – dostarczony, ofiarowany; √ cit – myśleć, poznawać, cetas – umysł, myśl, serce, świadomość);

warianty tekstu

sarvāṇi i karmāṇi zamieniają się wzajemnie;

Druga pada BhG 12.6 taka sama jak druga pada BhG 18.57;

mṛtyu-saṃsāra-sāgarāt → mṛtyuḥ saṃsāra-sāgarāt ([ja jako] śmierć z oceanu egzystencji);

Śāṃkara

ye tu sarvāṇi karmāṇi mayīśvare saṃnyasya mat-parā ahaṃ paro yeṣāṃ te mat-parāḥ santo’nanyenaivāvidyamānam anyat ālambanaṃ viśva-rūpaṃ devam ātmānaṃ muktvā yasya so’nanyas tenānanyenaiva | kena ? yogena samādhinā māṃ dhyāyantaś cintayanta upāsate

teṣāṃ kiṃ ?—

teṣāṃ mad-upāsanaika-parāṇām aham īśvaraḥ samuddhartā | kutaḥ ? ity āha—mṛtyu-saṃsāra-sāgarān mṛtyu-yuktaḥ saṃsāro mṛtyu-saṃsāraḥ, sa eva sāgara iva sāgaraḥ, dustaratvāt, tasmāt mṛtyu-saṃsāra-sāgarāt ahaṃ teṣāṃ samuddhartā bhavāmi na cirāt | kiṃ tarhi ? kṣipram eva he pārtha, mayi āveśita-cetasāṃ mayi viśva-rūpa āveśitaṃ samāhitaṃ ceto yeṣāṃ te mayy āveśita-cetasas teṣām

Rāmānuja

bhagavantam upāsīnānāṃ yuktatamatvaṃ suvyaktam āha

ye tu laukikāni dehayātrāśeṣabhūtāni, dehadhāraṇārthāni ca aśanādīni karmāṇi, vaidikāni ca yagadānahomatapaḥprabhṛtīni sarvāṇi sakāraṇāni soddeśyāni adhyātmacetasā mayi saṃnyasya, matparāḥ madekaprāpyāḥ, ananyenaiva yogena ananyaprayojanena yogena māṃ dhyāyanta upāsate dhyānārcanapraṇāmastutikīrtanādīni svayam evātyarthapriyāṇi prāpyasamāni kurvanto mām upāsata ityarthaḥ / teṣāṃ matprāptivirodhitayā mṛtyubhūtāt saṃsārākhyāt sāgarād aham acireṇaiva kālena samuddhartā bhavāmi

Śrīdhara

mad-bhaktānāṃ tu mat-prasādād anāyāsenaiva siddhir bhavatīty āha ye tv iti dvābhyām | ye mayi parameśvare sarvāṇi karmāṇi saṃnyasya samarpya mat-parā bhūtvā | māṃ dhyāyantaḥ | ananyena na vidyate 'nyo bhajanīyo yasmiṃs tenaiva | ekānta-bhakti-yogenopāsata ity arthaḥ |

teṣām iti | evaṃ mayy āveśitaṃ ceto yais teṣām | mṛtyu-yuktāt saṃsāra-sāgarād ahaṃ samyag uddhartācireṇa bhavāmi

Madhusūdana

nanu phalaikye kleśālpatvādhikyābhyāsam utkarṣa-nikarṣau syātāṃ, tad eva tu nāsti nirguṇa-brahma-vidāṃ hi phalam avidyā-tat-kārya-nivṛttyā nirviśeṣa-paramānanda-bodha-brahma-rūpatā | saguṇa-brahma-vidāṃ tv adhiṣṭhāna-pramāyā abhāvenāvidyā-nivṛtty-abhāvād aiśvarya-viśeṣaḥ kārya-brahma-loka-gatānāṃ phalam | ataḥ phalādhikyārtham āyāsādhikyaṃ na nyūnatām āpādayatīit cet, na suguṇopāsanayā nirasta-sarva-pratibandhānāṃ vinā gurūpadeśaṃ vinā ca śravaṇa-manana-nididhyāsanādy-āvṛtti-kleśaṃ svayam āvirbhūtena vedānta-vākyeneśvara-prasāda-sahakṛtena tattva-jñānodayād avidyā-tat-kārya-nivṛttyā brahma-loka evaiśvarya-bhogānte nirguṇa-brahma-vidyā-phala-parama-kaivalyopapatteḥ | sa etasmāj jīva-ghanāt parātparaṃ puriśayaṃ puruṣam īkṣate iti śruteḥ sa prāpta-hiraṇyagarbhaiśvaryo bhogānta etasmāj jīva-ghanāt sarva-jīva-samaṣṭi-rūpāt parāc chreṣṭhād dhiraṇyagarbhāt paraṃ vilakṣaṇaṃ śreṣṭhaṃ ca puriśayaṃ sva-hṛdaya-guhā-niviṣṭaṃ puruṣaṃ pūrṇaṃ pratyag-abhinnam advitīyaṃ paramātmānam īkṣate svayam āvirbhūtena vedānta-pramāṇena sākṣātkaroti, tāvatā ca mukto bhavatīty arthaḥ | tathā ca vināpi prāg-ukta-kleśena saguṇa-brahma-vidām īśvara-prasādena nirguṇa-brahma-vidyā-phala-prāptir itīmam artham āha ye tv iti dvyābhyām |

tu-śabda uktāśaṅkā-nivṛtty-arthaḥ | ye sarvāṇi karmāṇi mayi saṃnyasya saguṇe vāsudeve samarpya mat-parā ahaṃ bhagavān vāsudeva eva paraḥ prakṛṣṭaḥ prīti-viṣayo yeṣāṃ te tathā santo 'nanyenaiva yogena na vidyate māṃ bhagavantaṃ muktvānyad-ālambanaṃ yasya tādṛśenaiva yogena samādhinaikānta-bhakti-yogāpara-nāmnā māṃ bhagavantaṃ vāsudevaṃ sakala-saundarya-sāra-nidhānam ānanda-ghana-vigrahaṃ dvibhujaṃ caturbhujaṃ vā samasta-jana-mano-mohinīṃ muralīm antimanoharaiḥ saptabhiḥ svarair āpūrayantaṃ vā dara-kamala-kaumodakī-rathāṅga-saṅgi-pāṇi-pallavaṃ vā narasiṃha-rāghavādi-rūpaṃ vā yathā-darśita-viśva-rūpaṃ vā dhyāyanta upāsate samānākāram avicchinnaṃ citta-vṛtti-pravāhaṃ saṃtanvate samīpa-vartitayā 'sate tisṭhanti vā tesāṃ mayy āveśita-cetasāṃ mayi yathokta āveśitam ekāgratayā praveśitaṃ ceto yais teṣām ahaṃ satatopāsito bhagavān mṛtyu-saṃsāra-sāgarām mṛtyu-yukto yaḥ saṃsāro mithyā-jñāna-tat-kārya-prapañcaḥ sa eva sāgarā iva duruttaras tasmāt samuddhartā samyag anāyasenordhve sarva-bādhāv adhibhūte śuddhe brahmaṇi dhartā dhārayitā jñānāvaṣṭambha-dānena bhavāmi na cirāt kṣipram eva tasminn eva janmani | he pārtheti sambodhanam āśvāsārtham

Viśvanātha

bhaktānāṃ tu jñānaṃ vinaiva kevalayā bhaktyaiva sukhena saṃsārān muktir ity āha ye tv iti | mayi yat prānty arthaṃ saṃnyasya tyaktvā saṃnyāsa-śabdasya tyāgārthatvāt | ananyenaiva jñāna-karma-tapasyādi-rahitenaiva yogena bhakti-yogena yad uktaṃ yat karmabhir yat tapasā jñāna-vairāgyataś ca yat [BhP 11.20.32] ity anantaram |

sarvaṃ mad-bhakti-yogena mad-bhakto labhate 'ñjasā |

svargāpavargaṃ mad-dhāma kathañcid yadi vāñchati || [BhP 11.20.33] iti |

nanu tad api teṣāṃ saṃsāra-taraṇe kaḥ prakāra iti cet ? satyaṃ | teṣāṃ saṃsāra-taraṇa-prakāre jijñāsā naiva jñāyate | yatas tat-prakāraṃ vinaivāham eva tāṃs tārayiṣyāmīty āha teṣām iti | tena bhagavato bhakteṣv eva vātsalyaṃ na tu jñāniṣv iti dhvaniḥ

Baladeva

tathātma-yāthātmyaṃ śrutvaivātmāṃśino mama kevalāṃ bhaktiṃ ye kurvanti, na tv ātma-sākṣātkṛtaye prayatante, teṣāṃ tu kevalayā mad-bhaktyaiva mat-prāptir acireṇaiva syād ity āha ye tv iti dvābhyām | ye mad-ekāntino mayi mat-prāpty-arthaṃ sarvāṇi sva-vihitāny api karmāṇi saṃnyasya bhakti-vikṣepakatva-buddhyā parityajya mat-parā mad-eka-puruṣārthāḥ santo 'nanyena kevalena mac-chravaṇādi-lakṣaṇena yogenopāyena māṃ kṛṣṇam upāsate | tal-lakṣaṇāṃ mad-upāsanāṃ kurvanti dhyāyantaḥ śravaṇādi-kāle 'pi man-niviṣṭa-manasaḥ | teṣāṃ mayy āveśita-cetasāṃ mad-ekānurakta-manasāṃ bhaktānām aham eva mṛtyu-yuktāt saṃsārāt sāgaravad dustarāt samuddhartā bhavāmi | na cirāt tvarayā tat-prāpti-vilambāsahamānas tān ahaṃ garuḍa-skandham āropya sva-dhāma prāpayāmīty arcir-ādi-nirapekṣā teṣāṃ mad-dhāma-prāptiḥ –

nayāmi paramaṃ sthānam arcir ādi-gatiṃ vinā |

garuḍa-skandham āropya yatheccham anivāritaḥ || iti vārāha-vacanāt |

karmādi-nirapekṣāpi bhaktir abhīṣṭa-sādhikā-

yā vai sādhana-sampattiḥ puruṣārtha-catuṣṭaye |

tayā vinā tad āpnoti naro nārāyaṇāśrayaḥ || iti nārāyaṇīyāt |

sarva-dharmojjhitā viṣṇor nāma-mātraika-jalpakāḥ |

sukhena yāṃ gatiṃ yānti na tāṃ sarve 'pi dhārmikāḥ || iti pādmāc ca

Michalski

Tych jednak, którzy wszystkie swe czyny we mnie złożyli, mnie mają przed sobą jako cel najwyższy i służą mi, rozmyślając o mnie, nikomu innemu, prócz mnie, nie oddani,

tych stanę się prędko wybawicielem z oceanu śmierci i wędrówki dusz, o Partho, oni bowiem już zwrócili ku mnie swój umysł.

Olszewski

Ci zaś, przeciwnie, którzy dla mnie spełnili wyrzeczenie się dzieł, ci, których jestem jedynym przedmiotem i którzy przez jedność szczególnie mię oglądają i mnie służą.

Tych rychło uwalniam z tego morza kolejnych śmierci, myśl ich bowiem jest ze mną.

Dynowska

Tych zaś, którzy Mnie wszystkie oddają czyny, Mnie za uważają cel i całym sercem we Mnie skupieni, niewzruszoną a żarliwą wielbią Mnie Jogą.

Tych zaprawdę rychło Ja wznoszę ponad ten żywotów i śmierci ocean, albowiem sercem we Mnie już przebywają.

Sachse

Ci natomiast,

którzy wszelkie uczynki składają we mnie,

i mnie uważają za najwyższe dobro,

którzy mnie jednego czynią przedmiotem medytacji

i [przez to] oddają mi cześć,

tych ja, o synu Prithy, już wkrótce

uratuję z oceanu powracającej wciąż śmierci,

tych, którzy ku mnie zwrócili swoje serca.

Kudelska

Lecz tych, którzy mnie poświęcają swe uczynki, którzy mnie mają za swój

cel najwyższy, Wielbią mnie niewzruszenie i cześć mi oddają, o mnie jedynie rozmyślając,

Takich właśnie ludzi, Partho, którzy swe serca mi oddają,

Ja bardzo szybko unoszę z oceanu ciągłych śmierci.

Rucińska

Lecz tych, co mnie poświęceni, czyn wszelki złożywszy we mnie,

Czczą mnie w wyłącznym skupieniu, myślą się ku mnie zwracając –

Tych, pogrążonych umysłem we mnie, ja zbawcą się staję

I z morza życia i śmierci rychło wyławiam ich, Partho!

Szuwalska

Lecz tych, co wszystkie czyny poświęcają dla Mnie,
Dla których Ja najwyższym przeznaczeniem jestem,
Co czczą Mnie, myślą o Mnie, Mnie tylko oddani,
Ocalę, z oceanu świata śmierci wyrwę,
Gdyż do Mnie, synu Kunti, każda myśl ich płynie.

Babkiewicz

Ale którzy wszelkie czyny
we mnie zdali, mnie oddani,
i wyłączną jogą o mnie
rozmyślają i mnie wielbią,
tych wnet wznoszę z oceanu
kołowrotu śmiertelnego,
gdyż ich myśli, synu Prythy,
stale są złożone we mnie.