BhG 16.19

analiza syntaktyczna

aham (ja) tān (tych) [mām] (mnie) dviṣataḥ (nienawidzących) narādhamān (najgorszych z ludzi) krūrān (okrutnych) aśubhān (niedobrych) saṃsāreṣu (w transmigracje) āsurīṣu yoniṣu eva (właśnie w demoniczne łona) ajasram (wiecznie) kṣipāmi (wrzucam).

analiza gramatyczna

tān	–	tat sn. 2i.3 m. – tych;
aham	–	asmat sn. 1i.1 – ja;
dviṣataḥ	–	dviṣant (pra- √ dviṣ – nienawidzić, czuć odrazę) PPr 2i.3 m. – nienawidzących, czujących odrazę;
krūrān	–	krūra 2i.3 m. – okrutnych, gwałtownych, zażartych, dzikich;
saṃsāreṣu	–	saṃsāra  7i.3 m. – w transmigracje, w śmierci, w przechodzenia (od: sam- √ sṛ – płynąć razem, podlegać transmigracji);
narādhamān	–	nara-adhama 1i.3 m. ; TP : nareṣv adhamān iti – najgorszych wśród ludzi (od: nṛ – człowiek, ludzkość, nara – człowiek; adhas – niżej, adhara – niższy, adhama – najniższy, nikczemny, najgorszy);
kṣipāmi	–	√ kṣip (rzucać) Praes. P 3c.1 – rzucam, wysyłam, umieszczam;
ajasram	–	av. – wiecznie, nieustannie, na zawsze (od: √ jas – iść, być wyzwolonym; ajasra – niemający przeszkód, wieczny)
aśubhān	–	aśubha 2i.3 m. – niedobrych (od: √ śubh – jaśnieć, śubha – piękne, przyjemne, pomyślne, dobre);
āsurīṣu	–	āsurī 7i.3 f. – w demonicznych, w związanych z rywalami niebian (od: asura – rywal niebian, demon);
eva	–	av. – z pewnością, właśnie, dokładnie, jedynie;
yoniṣu	–	yoni 1i.1 f. – w łonach, w pochwach, w miejscach powstania, w źródłach;

warianty tekstu

aśubhān āsurīṣv eva → aśubhāsv āsurīṣv eva / aśubhām āsurīṣv eva (w niedobre zaiste w demoniczne / zaiste w demoniczne pośród pozbawionych piękna);

Śāṃkara

tān ahaṃ sanmārgapratipakṣabhūtān sādhudveṣiṇo dviṣataś ca māṃ krūrān saṃsāreṣu evānekanarakasaṃsaraṇamārgeṣu narādhamān adharmadoṣavattvāt kṣipāmi prakṣipāmy ajasraṃ saṃtatam aśubhān aśubhakarmakāriṇaḥ āsurīṣveva krūra-karma-prāyāsu vyāghrāṇāṃsahādiyoniṣu kṣipāmītyanena saṃbandhaḥ

Rāmānuja

ya evaṃ māṃ dviṣanti, tān krūrān narādhamān aśubhān aham ajasraṃ saṃsāreṣu janmajarāmaraṇādirūpeṇa parivartamāneṣu saṃtāneṣu, tatrāpy āsurīṣv eva yoniṣu kṣipāmi madānukūlyapratyanīkeṣv eva janmasu kṣipāmi / tattajjanmaprāptyanuguṇapravṛttihetubhūtabuddhiṣu krūrāsv aham eva saṃyojayāmītyarthaḥ

Śrīdhara

teṣāṃ ca kadācid api āsura-svabhāva-pracyutir na bhavatīty āha tān iti dvābhyām | tān ahaṃ dviṣataḥ krūrān saṃsāreṣu janma-mṛtyu-mārgeṣu tatrāpy āsurīṣv evātikrūrāsu vyāghra-sarpādi-yoniṣu ajasram anavarataṃ kṣipāmi | teṣāṃ pāpa-karmaṇāṃ tādṛśaṃ phalaṃ dadāmīty arthaḥ

Madhusūdana

teṣāṃ tvat-kṛpayā kadācin nistāraḥ syād iti nety āha tān iti | tān san-mārga-pratipakṣa-bhūtān dviṣataḥ sādhūn mā ca krūrān hiṃsā-parān ato narādhamān atininidtān ajasraṃ santatam aśubhān aśubha-karma-kāriṇo 'haṃ sarva-karma-phala-dāteśvaraḥ saṃsāreṣv eva naraka-saṃsaraṇa-mārgeṣu kṣipāmi pātayāmi | naraka-gatāś cāsurīṣv evātikrūrāsu vyāghra-sarpādi-yoniṣu tat-tat-karma-vāsanānusāreṇa kṣipāmīty anuṣajyate | etādṛśeṣu drohiṣu nāsti mameśvarasya kṛpety arthaḥ | tathā ca śrutiḥ – atha ya iha kapūya-caraṇā abhyāśo ha yat te kapūyāṃ yonim āpadyerañ śva-yoniṃ vā sūkara-yoniṃ vā caṇḍāla-yoniṃ vā [ChāU 5.10.7] iti | kapūya-caraṇāḥ kutsita-karmāṇo 'bhyāśo ha śīghram eva kapūyāṃ kutsitāṃyonim āpadyanta iti śruter arthaḥ | ata eva pūrva-pūrva-karmānusāritvān neśvarasya vaiṣamyaṃ nairghṛṇyaṃ vā | tathā ca pāramarṣaṃ sūtraṃ – vaiṣamya-nairghṛṇye na sāpekṣatvāt tathā hi darśayati [Vs 2.1.34] iti | evaṃ ca pāpa-karmāṇy eva teṣāṃ kārayati bhagavāṃs teṣu tad-bīja-sattvāt | kāruṇikatve 'pi tāni na nāśayati tan-nāśaka-puṇyopacayābhāvāt purṇyopacayaṃ na kārayati teṣām ayogyatvāt | na hīśvaraḥ pāṣāṇeṣu yavāṅkurān karoti | īśvaratvād ayogyasyāpi yogyatāṃ sampādayituṃ śaknotīti cet, śaknoty eva satya-saṅkalpatvāt yadi saṅkalpayet | na tu saṅkalpayati ājñā-laṅghiṣu svabhakta-drohiṣu durātma-sva-prasannatvāt | ata eva śrūyate – eṣa u hy eva sādhu karma kārayati taṃ yam unninīṣate, eṣa u evāsādhu karma kārayati taṃ yam adho ninīṣate iti | yeṣu prasāda-kāraṇam asty ājñā-pālanādi teṣu prasīdati | yeṣu tu tad-vaiparītyaṃ teṣu na prasīdati sati kāraṇe kāryaṃ kāraṇābhāve kāryābhāva iti kim atra vaiṣamyam | parāt tu tac chruteḥ [Vs. 2.3.39] iti nyāyāc ca | antato gatvā kiṃcid vaiṣamyāpādane mahā-māyatvād adoṣaḥ

Viśvanātha

brak komentarza do BhG 16.20

Baladeva

eṣām āsura-svabhāvān kvacid api vimokṣo na bhavatīty āha tān iti dvābhyām | āsurīṣv eva hiṃsā-tṛṣṇādi-yuktāsu mleccha-vyādha-yoniṣu tat-tat-karmānu-guṇa-phaladaḥ sarveśvaro 'ham ajasraṃ punaḥ punaḥ kṣipāmi

Michalski

Tych nienawidzących, okrutnych, najniższych, najniegodniejszych chwytam bez ustanku w ich wędrówkach i rzucam w szatańskie łona matczyne!

Olszewski

Lecz ja biorę tych ludzi, tchnących nienawiścią i okrucieństwem, tych najmarniejszych i rzucam ich na wieczne czasy na pastwę śmierci, by się odradzali nędzni w łonie szatana,

Dynowska

Tych nienawistnych, mściwych, okrutnych, najnikczemniejszych spośród ludzi, w coraz to bardziej mroczne rzucam Ja łona.

Sachse

Tych to, pełnych nienawiści i okrutnych,
nieczystych, najnędzniejszych z ludzi,
rzucam wciąż w kołowrót narodzin i śmierci,
do asurowego łona.

Kudelska

Tych nienawidzących, nieczystych, najgorszych ludzi,
Ja wciąż szybko odsyłam w łono demona, by się tam rodzili i umierali.

Rucińska

Nienawidzących, okrutnych, tych najpodlejszych wśród ludzi
Rzucam w krąg wcieleń, raz po raz grzeszących, w łona asurów!

Szuwalska

Zawistni tak i mściwi, w najgłębsze otchłanie
Oceanu materii zostaną strąceni.

Babkiewicz

Okrutnych, nienawidzących,
najpodlejszych, niepomyślnych
ciskam wciąż w kołowrót wcieleń,
jeno w łona demoniczne.