BhG 17.14

analiza syntaktyczna

deva-dvija-guru-prājña-pūjanam (uczczenie niebian, dwakroć zrodzonych, mistrzów i mędrców) śaucam (czystość) ārjavam (prostolinijność) brahmacaryam (celibat) ahiṃsā ca (i niekrzywdzenie) śārīram tapaḥ (ascezą cielesną) ucyate (jest zwane).

analiza gramatyczna

deva-dvija-guru-prājña-pūjanam	–	deva-dvija-guru-prājña-pūjana 1i.1 n. ; DV / TP : devāṃś ca dvijāṃś ca gurūṃś ca prājñāṃś ca pujanam iti – uczczenie niebian, dwakroć zrodzonych, mistrzów i mędrców (od: √ div – jaśnieć, bawić się, deva – bóg, niebianin; yo dvir jataḥ sa dvijaḥ – kto narodził się dwukrotnie, ten jest dwakroć zrodzony – człowiek po otrzymaniu inicjacji upanayana lub ptak; guru – potężny, mistrz, preceptor; pra- √ jñā – wiedzieć, rozumieć, rozróżniać, prajñā – rozeznanie, mądrość, orzeczenie, werdykt, prājña – mądry, rozeznany; √ pūj – czcić, oddawać honor, pūjā – procedura oddania czci, pūjana – uczczenie, oddanie czci, okazanie szacunku);
śaucam	–	śauca 1i.1 n. – czystość (od: √ śuc – jaśnieć, być mokrym, śuci – czysty);
ārjavam	–	ārjava 1i.1 n. – prostolinijność, uczciwość, szczerość, bezpośredniość (od: √ arj  – osiągać; ṛju – właściwy, uczciwy, szczery);
brahma-caryam	–	brahma-carya 1i.1 n. – celibat praktykowany przez studenta Wedy (od: √ bṛh – zwiększać, brahman – duch, Weda; √ car – poruszać się, PF carya – do wykonania, do praktykowania);
ahiṃsā	–	a-hiṃsā 1i.1 f. – zaniechanie przemocy, niekrzywdzenie (od: √ hiṃs – ranić, krzywdzić, zabijać);
ca	–	av. – i;
śārīram	–	śārīra 2i.1 n. – związany z ciałem, cielesny (od: √ śri – spoczywać na, wspierać się na; lub od: √ śṝ – łamać, niszczyć, śarīra – łatwe do zniszczenia, ciało);
tapaḥ	–	tapas 1i.1 n. – gorąco, asceza (od: √ tap – topić, palić);
ucyate	–	√ vac (mówić) Praes. pass. 1c.1 – mówi się o, jest nazywane;

Śāṃkara

atha idānīṃ tapas tri-vidham ucyate—
devā ca dvijā ca guravaś ca prājñāś ca deva-dvija-guru-prājñās teṣāṃ pūjanaṃ deva-dvija-guru-prājña-pūjanam | śaucam | ārjavam ṛjutvam | brahmacaryam ahiṃsā ca śarīra-nirvartyaṃ śārīraṃ śarīra-pradhānaiḥ sarvair eva kārya-karaṇaiḥ kartrādibhiḥ sādhyaṃ śārīraṃ tapa ucyate | pañcaite tasya hetavaḥ [gītā 18.15] iti hi vakṣyati

Rāmānuja

atha tapaso guṇatas traividhyaṃ vaktuṃ tasya śarīravāṅmanoniṣpādyatayā svarūpabhedaṃ tāvad āha
devadvijaguruprājñānāṃ pūjanam, śaucam tīrthasnānādikam, ārjavam yathāmanaḥśarīravṛttam, brahmacaryam yoṣitsu bhogyatābuddhiyuktekṣaṇādirahitatvam, ahiṃsā aprāṇipīḍā; etac charīraṃ tapa ucyate

Śrīdhara

tapasaḥ sāttvikādi-bhedaṃ darśayituṃ prathamaṃ tāvat śārīrādi-bhedena tasya traividhyam āha devety ādi tribhiḥ | tatra śārīram āha deveti | prājñā guru-vyaktiriktā anye 'pi tattva-vidaḥ | deva-brāhmaṇādi-pūjanaṃ śaucādikaṃ ca śārīraṃ śarīra-nirvartyaṃ tapa ucyate

Madhusūdana

krama-prāptasya tapasaḥ sāttvikādi-bhedaṃ kathayituṃ śārīra-vācika-mānasa-bhedena tasya travidhyam āha tribhiḥ deveti | devā brahma-viṣṇu-śiva-sūryāgni-durgādayaḥ | dvijā dvijottamā brāhmaṇāḥ | guravaḥ pitṛ-mātr-ācāryādayaḥ | prājñāḥ paṇḍitāḥ vidita-veda-tad-upakaraṇārthāḥ | teṣāṃ pūjanaṃ praṇāma-śuśrūṣādi yathā-śāstraṃ | śaucaṃ mṛj-jalābhyāṃ śarīra-śodhanam | ārjavam akauṭilyaṃ bhāva-saṃśuddhi-śabdena mānase tapasi vakṣyati | śārīraṃ tv ārjavaṃ vihita-pratiṣiddhayor eka-rūpa-pravṛtti-nivṛtti-śālitvam | brahmacaryaṃ niṣiddha-maithuna-nivṛttiḥ | ahiṃsā-śāstrīya-prāṇi-pīḍanābhāvaḥ | ca-kārād asteyāparigrahāv api | śārīraṃ śarīra-pradhānaiḥ kartrādibhiḥ sādhyaṃ na tu kevalena śarīreṇa | pañcaite tasya hetava iti hi vakṣyati | itthaṃ śārīraṃ tapa ucyate

Viśvanātha

tapasas traividhyaṃ vadana prathamaṃ sāttvikasya tapasas traividhyam āha devety ādi tribhiḥ

Baladeva

krama-prāptasya tapasaḥ sāttvikādi-bhedaṃ vaktuṃ tasyādau śārīrādi-bhāvena traividhyam āha deveti tribhiḥ | devā vasu-rudrādayo dvijā brāhmaṇa-śreṣṭhā guravo mātṛ-pitṛ-deśikāḥ prājñā vidita-veda-vedāṅgāḥ pare 'tra teṣāṃ pūjanam | śaucaṃ dvividham uktam | ārjavaṃ vihita-niṣiddhayor aikya-rūpyeṇa pravṛtti-nivṛttatvam | brahmacaryaṃ vihita-maithunaṃ ca | etac chārīraṃ śarīra-nirvartyaṃ tapaḥ

Michalski

Cześć dla bogów, dla podwójnie urodzonych, dla nauczycieli i mędrców, – czystość, prawość, powściągliwość i nieszkodzenie nikomu – wszystko to nazywa się pokutą ciała.

Olszewski

Poszanowanie bogów, braminów, nauczycieli, ludzi uczonych, czystość, prawość, niewinność, łaskawość, zowią się surowością ciała.

Dynowska

Cześć oddawana Świetlistym, oraz swemu duchowemu Kierownikowi, szacunek dla dwakroć urodzonych i dla ludzi rozumnych; schludność szczerość i rzetelność w postępowaniu, czystość zmysłowego życia oraz unikanie krzywdy jakiejkolwiek żywej istoty, a dobroć dla wszystkich, oto wewnętrznego wysiłku fizyczne przejawy.

Sachse

Cześć dla bogów, braminów, nauczycieli i mędrców,
czystość, uczciwość, brahmaczaria, nieczynienie krzywdy
to asceza ciała.

Kudelska

Cześć oddawana bóstwom, braminom, nauczycielom, mędrcom,
Oraz czystość, prawość, wstrzemięźliwość i życzliwość wobec każdego, jest nazywana ascezą ciała.

Rucińska

Cześć bogom, braminom, starszym i mądrym, czystość, prostota,
Niewinność i niekrzywdzenie cielesną zwie się ascezą.

Szuwalska

Cześć oddawana bogom, braminom i mistrzom,
Jak i innym czci godnym, higiena, prostota,
Życie w ślubie czystości, łagodność – to wszystko
Nazywa się pokutą cielesnej natury.

Babkiewicz

Czczenie bogów, mistrzów, mędrców,
dwakroć zrodzonych, prostota,
niekrzywdzenie, śluby ucznia,
czystość – zwą ascezą ciała.