BhG 17.15

analiza syntaktyczna

yat (które) anudvega-karam (nie tworzy poruszenia) satyam (prawdziwe) priya-hitam ca (jest miłe i dobroczynne) vākyam (słowo),
svādhyāyābhyasanam ca eva (i zaiste praktyka recytacji),  
[tat] (to) vāṅ-mayam tapaḥ (ascezą uczynioną z mowy) ucyate (jest zwane).

analiza gramatyczna

anudvega-karam	–	an-udvega-kara 1i.1 n. ; TP : yad udvegaṃ na karoti tat – to, co nie tworzy poruszenia (od: ud- √ vij – pędzić ku górze, być poruszonym, być wstrząśniętym, udvega – drżenie, strach, poruszenie, rozpacz z powodu utraty ukochanego obiektu; √ kṛ – robić, kara – twórca, sprawca);
vākyam	–	vākya ( √ vac – mówić) PF 1i.1 n. – słowo, wypowiedź;
satyam	–	satya 1i.1 n. – prawda, prawdziwość (od: √ as – być, PPr sant – będący);
priya-hitam	–	priya-hita 1i.1 n. ; DV : priyaṃ ca hitaṃ ceti  – miłe i dobroczynne (od: √ prī – sprawić radość, priya – lubiany, ukochany, miły; √ dhā – umieszczać, PP hita – umieszczony, ustanowiony, opanowany; dobroczynny, korzystny, pomyślny);
ca	–	av. – i;
yat	–	yat sn. 1i.1 n. – który;
svādhyāyābhyasanam	–	svādhyāya-abhyasana 1i.1 n. ; TP : svādhyāyasyābhyasanam iti – praktyka recytacji (od: ā– √ dhī – kontemplować, rozmyślać, sv-ā-dhyāya – recytacja, powtarzanie [Wedy], studiowanie, czytanie; abhi- √ as – być górą, obezwładnić, abhyasana – praktyka, ćwiczenie);
ca	–	av. – i;
eva	–	av. – z pewnością, właśnie, dokładnie, jedynie;
vāṅ-mayam	–	vāc-maya 1i.1 n. – uczynione z mowy (od: √ vac – mówić, vāk – mowa; –maya – w złożeniach: uczyniony z, składający się z);
tapaḥ	–	tapas 1i.1 n. – gorąco, asceza (od: √ tap – topić, palić);
ucyate	–	√ vac (mówić) Praes. pass. 1c.1 – mówi się o, jest nazywane;

warianty tekstu

svādhyāyābhyasanaṃ → svādhyāyābhyāsanaṃ (powtarzanie recytacji);

Śāṃkara

anudvega-karaṃ prāṇinām aduḥkha-karaṃ vākyaṃ satyaṃ priya-hitaṃ ca yat priya-hite dṛṣṭādṛṣṭārthe | anudvega-karatvādibhir dharmair vākyaṃ viśeṣyate | viśeṣaṇa-dharma-samucayārthaś ca-śabdaḥ | para-pratyayārthaṃ prayuktasya vākyasya satya-priya-hitānudvega-karatvānām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā hīnatā syād yadi, na tad vāṅ-mayaṃ tapaḥ | tathā satya-vākyasya itareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnatāyāṃ na vāṅ-maya-tapastvam | tathā priya-vākyasyāpītareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnasya na vāṅ-maya-tapastvam | tathā hita-vākyasyāpītareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnasya na vāṅ-maya-tapastvam | kiṃ punas tat tapaḥ ? yat satyaṃ vākyam anudvega-karaṃ priyaṃ hitaṃ ca, tat tapo vāṅ-mayam | yathā śānto bhava vatsa, svādhyāyaṃ yogaṃ cānutiṣṭha, tathā te śreyo bhaviṣyatīti | svādhyāyābhyasanaṃ caiva yathā-vidhi vāṅ-mayaṃ tapa ucyate

Rāmānuja

pareṣām anudvegakaraṃ satyaṃ priyahitaṃ ca yad vākyaṃ svādhyāyābhyasanaṃ cety etad vāṅmayaṃ tapa ucyate

Śrīdhara

vācikaṃ tapa āha anudvegakaram iti | udvegaṃ bhayaṃ na karotīty anudvegakaraṃ vākyam | satyaṃ śrotuḥ priyam | hitaṃ ca pariṇāme sukha-karam | svādhyāyābhyasanaṃ vedābhyāsaś ca vāṅ-mayaṃ vācā nirvartyaṃ tapaḥ

Madhusūdana

anudvega-karaṃ na kasyacid duḥkha-karaṃ, satyaṃ pramāṇa-mūlam abādhitārtham | priyaṃ śrotus tat-kāla-śruti-sukhaṃ hitaṃ pariṇāme sukha-karam | ca-kāro viśeṣaṇānāṃ samucchayārthaḥ | anudvega-karatvādi-viśeṣaṇa-catuṣṭayena viśiṣṭaṃ na tv ekenāpi viśeṣaṇena nyūnam | yad vākyaṃ yathā śānto bhava vatsa svādhyāyaṃ yogaṃ cānutiṣṭha tathā te śreyo bhaviṣyatīty ādi tad vāṅ-mayaṃ vācikaṃ tapaḥ śārīravat | svādhyāyābhyasanaṃ ca yathā-vidhi vedābhyāsaś ca vāṅ-mayaṃ tapa ucyate | eva-kāraḥ prāg-viśeṣaṇa-samuccayāvadhāraṇe vyākhyātavyaḥ

Viśvanātha

anudvega-karaṃ sambodhya-bhinnānām apy unudvejakam

Baladeva

anudvegakaram udvegaṃ bhayaṃ kasyāpi yan na karoti | satyaṃ pramāṇikam | śrotuḥ priyam | pariṇāme hitaṃ ca | etad-viśeṣaṇa-catuṣṭayavad-vākyaṃ tathā svādhyāyasya vedābhyasanaṃ ca vāṅ-mayaṃ vācā nirvartyaṃ tapaḥ

Michalski

Mowa, która nie niepokoi, która jest prawdziwa, przyjazna i miła, a także poznawanie szeptem, nauki Wed – nazywa się pokutą słowa.

Olszewski

Umiarkowanie w słowach, prawdomówność, słodycz, ćwiczenie się w pobożnem czytaniu, są surowością mowy.

Dynowska

Mowa, która nikomu nie czyni przykrości, prawdziwa, miła i dobroczynna; wierne spełnianie ustnych obowiązków, czytanie Ksiąg świętych – zwane są wewnętrznego wysiłku przejawami w słowie.

Sachse

Mowa, która nie wywołuje wzburzenia,
prawdziwa, przyjazna i dobra,
ciągła recytacja mantr
to asceza słowa.

Kudelska

Wypowiadanie słów, które nikogo nie obrażają,
Które są prawdziwe i miłe, oraz powtarzanie hymnów wedyjskich, jest nazywane ascezą mowy.

Rucińska

Zaś mowa, która nie rani, prawdziwa, mila i dobra,
Oraz pism ciągle zgłębianie słowną asceza jest zwane.

Szuwalska

Słowa, które nie ranią, szczere, miłe, dobre,
Wierne pismom, z pewnością są pokutą mowy.

Babkiewicz

Mowa, co nie niepokoi,
miła, dobra, zgodna z prawdą
i praktyka recytacji –
oto jest asceza słowa.