Manuskrypt 1
Manuskrypt z 1832 roku
Manuskrypt został odnaleziony i przywieziony z Indii przez Artura Karpa (wykładowca UW Wydziału Orientalistyki). Obecnie znajduje się w zbiorach prywatnych dr Moniki Nowakowskiej (wykładowca UW Wydziału Orientalistyki).
Manuskrypt zawiera:
I. tekst BhG z tłumaczeniami na język marathi (Sama-ślokī-gītā);
– posiada 275 kolejno numerowanych kartek;
– ozdobna strona tytułowa zawiera dwie jantry (yantra) w kształcie lotosów przypominających wykresy diagramów astrologicznych w stylu południowoindyjskim. W ich kolejne pola wpisane są sylaby mantr (poczynając od lewego górnego rogu zgodnie z ruchem wskazówek zegara): namo bhagavate sadā-śīvāyeti (po lewej stronie), namo bhagavate vāsudevāyeti (po prawej);
– tekst zaczyna się od formuły winijoga (viniyoga-mantra), po niej następują religijne formuły recytowane przed rozpoczęciem czytania tekstu: strofy BhG będące nasieniem, mocą, trzpieniem (bīja, śakti, kīlaka), formuły nakładane na ręce (kara-nyāsa), rozmyślanie o tekście BhG (dhyāna) w postaci dziesięciu wersów. Po tym następuje czternastowersowe wprowadzenie do tłumaczenia na język marathi;
– wersy BhG (tekst rozpoczyna się na piątej kartce) są wyśrodkowane i pisane z większym marginesem po lewej i prawej stronie. Tłumaczenia wersów na marathi są odpowiednio numerowane zgodnie z tekstem BhG. Na stronie najczęściej znajdują się dwa wersy wraz z ich tłumaczeniami;
– czerwonym kolorem napisane są imiona mówców (np. saṃjaya uvāca – najczęściej pisane skrótem: saṃjaya ○), zaznaczane są zakończenia pad i wersów w postaci dwóch dand (daṇḍa) oraz kolofony kończące poszczególne rozdziały;
– czasami spotyka się wprowadzenia do kolejnych rozdziałów pisane w marathi (pierwszy raz na początku piątego rozdziału; na początku dziewiątego rozdziału wprowadzenie liczy sobie 14 stron, a trzynastego 27). W zakończeniu ostatniego rozdziału znajduje się 20 stron podsumowania tekstu w języku marathi;
– ostatnie dwie kartki są mocno zniszczone. Znajduje się na nich kolofon z dokładną datą zakończenia przepisywania manuskryptu, z imieniem skryby i osoby, dla której został on napisany. Następnie przeproszenie skierowane do Boga (īśvara) za możliwe błędy przy przepisywaniu tekstu i spis treści z numerami stron, na których znajdują się kolejne rozdziały. Na końcu znajduje się ozdobna strona końcowa.
II. dodatek w postaci wybranych fragmentów MBh z dwunastej i trzynastej księgi (Śāṃti-, Anuśāsana-parvan):
- Viṣṇu-sahasra-nāma-stotra MBh 13.135 (Śāṃti-parvan, Dāna-dharma, Bhīṣma-yudhiṣṭhira-saṃvāda); powinien mieć 16 kolejno numerowanych kartek, brakuje jednak kartek z numerami: 2-4, 7-8, 11-14; zawiera zdobną stronę z tytułem i kolofon końcowy;
- Viṣṇu-stava-rāja MBh 12.47 (Śāṃti-parvan, Rāja-dharma Bhīṣmokta); posiada 12 kolejno numerowanych kartek i kolofon kończący;
- Viṣṇu-divya-anusmṛti-stotra MBh 12.202 (Anuśāsana-parvan, Dāna-dharma); posiada 10 kolejno numerowanych kartek i kolofon kończący;
- Gajeṃdra-mokṣaṇa (Anuśāsana-parvan, Bhīṣma-yudhiṣṭhira-saṃvāda); posiada 18 kolejno numerowanych kartek, w tym ostatnia to zdobna strona zamykająca dzieło, a przed nią kolofon kończący;
Zgodnie z wszystkimi kolofonami (kończącymi BhG i fragmenty MBh) manuskrypt pochodzi z 1754 r. ery Śaka (1832 r.). Został spisany przez Puruszottamę, syna Ramaćandry (Puruṣottama, Rāmacaṃdra-sūnu) i miał zostać dany Bhikadźijantowi, synowi Wamanaraji (Bhikājīyaṃta, Peḍharakara Upanāmaka Vāmanrāya). Spisany na papierze dwustronnie, tak by przekładane w górę i obracane kartki stanowiły kontynuację tekstu. Każda kartka numerowana jest na drugiej stronie w lewym górnym rogu pod skrótem tytułu (np. gī.sa.= BhG; vī = Viṣṇu-sahasra-nāma-stotra) oraz po prawej stronie na dole (powyżej setnego numer pojawia się tutaj liczba bez uwzględnienia setek). W przypadku BhG numer rozdziału pojawia się również na drugiej stronie w prawym górnym rogu. W tekście sanskryckim pojawia się sporo błędów literowych.